Yazar, cemaat yapısı ile devletin koyduğu kuralların karşılaşması halinde, mimarlığın, tıpkı giyim kuşam ve dinsel törenler gibi, cemaatin temsiliyeti haline nasıl getirildiğinin izlerini sürüyor. 19. yüzyıl ve daha eski dönemler arasında kimi zaman tarihsel bir köprü oluşturarak, Rumların gündelik hayatındaki değişimleri ve etkileşimleri mimariye yön veren metaforlar üzerinden okuyan yazar, mimari biçimlenmenin ekonomik, dinsel ve zihinsel arkaplanını inceliyor. Manevi kültür, servet edinme isteği, etnik köken bağları içerisinde yaratılan sosyal topoğrafyanın gerilimli yüzeyinde şekillenen İstanbul Rum cemaatinin Osmanlı mimarlık ortamındaki temsiliyetini, binaları ve mimarları aracılığıyla okuyucuya tanıtıyor